પ્રકરણ ૧ :ખૂન: એક રહસ્યની શરૂઆત
“રહસ્યો અંતરમાં પૂરીને કોઈક બેઠું છે,
રમત જાણીતી છે,પણ રમનાર કોઈક અદીઠું છે.”
વહેલી પરોઢના પાંચ વાગ્યાનો સમય,
આખું અમદાવાદ જાણે ઠંડી ની ચાદર ઓઢીને પોઢ્યું હતું. સાબરમતી તેની શાંત ધાર સાથે વહી રહી હતી.
રિવરફ્રન્ટ પર સવારે ચાલવા માટે આવનારા સ્વાસ્થ પ્રેમી લોકોની સંખ્યા આજે થોડીક ઓછી જણાતી હતી. ઠંડીનો ચમકારો હતો અને પારો તેના ન્યુનતમ તાપમાન ને અડવાની બસ અણી પર જ હતો.
તેવામાં એક 65 વર્ષના વૃદ્ધ કાકા સાબરમતીના બ્રિજ પરથી છાપાંઓનો થપ્પો સાયકલ પર બાંધીને નીકળ્યા. છેલ્લા ૫ વર્ષથી એમનો આ નિત્યક્રમ.
મેન ઓફિસથી છાપા લઈને ઘરે ઘરે પહોંચાડવાનુ એમનું કામ.છબીલ કાકા એ વ્યક્તિનું નામ. છાપાવાળા કાકા એ જ એમનું ઉપનામ..!
એ જ નિયમિત ઝડપથી એ જ રસ્તા પર આજે પણ તેઓ સાયકલને હંકારી રહ્યાં હતા. અચાનક છબીલ કાકાના કાનમાં એક પ્રકારના હોર્નનો તીવ્ર અવાજ સંભળાયો.
મર્સીડિઝની "એસ ક્લાસ મોડેલ"ની કાર તેમને ઓવરટેક કરીને નીકળી ગઈ. ઉંમરના પ્રભાવે કાકાથી સાઇકલ નું બેલેન્સ બગડ્યું અને રસ્તા પર પછડાયા. તેમને ઓછું વાગ્યું પણ તમામ બાંધેલા છાપા રસ્તા પર પડ્યા..
"આ જુવાનિયાઓ નું કંઈ નહીં થાય, જાણે જીવ જ લઈ લેત આજે તો મારો. ખબર નઈ એમના મા-બાપ તેમને કશું બોલતા કેમ નહી હોય? મારા બધા છાપા પાડી નાખ્યા, હવે ખબર નહી કેટલું મોડું થશે...!"
આમ બબડતા છબીલ કાકા અચાનક અટકી ગયા.
"મારા જૂના માલિક નો ફોટો પેપરમાં...?"
બને એટલું ઝડપથી એ ઘરડા હાથેથી તેમણે છાપું ખોલ્યું. નોકિયાના જૂના ફોનથી ટોર્ચ લાઈટ ચાલુ કરી, નજીકના નંબરના ચશ્માં પહેરી એમણે ખબર વાંચવાનું ચાલુ કર્યું ..
"અમદાવાદના મશહૂર બિલ્ડર ચંદ્રકાંત ગોરી ની હત્યા. હત્યાના મુખ્ય આરોપી તરીકે તેમના દીકરા અર્પણ ગોરી પર મુખ્ય સંદેહ. "
છબીલા કાકાના હાથની ધ્રુજારી વધી ગઈ,
"ના કરે ,કદી ના કરે..
મારો અર્પણ ગમે તેવો પણ ગોરી સાહેબનું ખૂન તો ના જ કરે. કોણ છે આવું લખવા વાળુ?"
સ્પેશ્યલ સ્ટોરી માં તેજાબી અક્ષરોથી અર્પણ ગોરી વિશે છાપામાં લખવા વાળી વ્યક્તિ બીજું કોઈ નહીં પણ છબીલ કાકાની એકમાત્ર દીકરી અન્વેષા હતી.
"અન્વેષા આ તે ખોટું કર્યું છે,
આ યોગ્ય નથી..!"
આમ બોલતા બોલતા છબીલ કાકા એ બધા છાપા ફટાફટ સાઈકલ પર ગોઠવ્યા.
"આ છાપા તો લોકોના ઘર સુધી નહીં જ પહોંચવા દઉં.!"
આટલું મનમાં વિચાર કરીને તેવો અટક્યા.
રસ્તાના કિનારે તાપણું કરીને અમુક મજુરો બેઠા હતા, બધા જ છાપા તેમાં અગ્નિ સ્નાન કરાવીને કાકા ઘર તરફ દોડ્યા, પોતાની દીકરી અન્વેષીને મળવા અને ખાસ તો આ છાપાં બધાના ઘર સુધી પહોંચતા રોકવા.
"સર, અંતિમ વિદાય આપવાનો સમય થઈ ગયો.."
અર્પણના ખભા પર હાથ મૂકી તેમના ઘરના સૌથી વિશ્વાસુ નોકર રામજીભાઈ બોલ્યા.
ખાસ્સું માનવ મહેરામણ અંતિમ યાત્રા માટે 'ગોરી હાઉસ' પહોંચ્યું હતું.
અર્પણ નો દારૂનો નશો હજી સફાળો ઉતર્યો પણ નહતો.દિલના એક ખૂણામાં ચિક્કાર નફરત તેના પિતા માટે ભરેલી હતી, પણ આજે તેને આ કડવાશનો અનુભવ થતો નહતો. એ પોતે પણ વિચારમાં હતો કે જે વ્યક્તિને છેલ્લા પાંચ વર્ષથી ધિક્કારતો હતો એના માટે આજે તેની આંખમાંથી આંસુનો દરિયો સુકાવાનું નામ જ લેતો ન હતો.
બધો જ ગુસ્સો બધી જ તકલીફો જાણે આજે એની આંખો થકી જ વહી રહ્યો હતી.
આંખો પર બ્લેક ગોગલ્સ ચડાવી,વાઈટ શર્ટ અને બ્લુ જીન્સ પહેરીને બેસેલા અર્પણે પોતાને મનોબળ પૂરૂ પાડવા વિસ્કી નો એક પેગ લગાવ્યો અને સ્મશાન તરફ પોતાના પગ ઉપાડ્યા.
રસ્તામાં અર્પણના મગજમાં એક જ વિચાર ફરતો હતો,
"કાલે મારે પપ્પા જોડે આવું વર્તન કરવાનું નહોતું,
મારું વર્તન જ તેમના મૃત્યુ માટે કદાચ જવાબદાર છે...!"
હવે અફ્સોસ કરવાનો કોઈ અર્થ નથી. બહુ નાની ઉંમરમાં જ માં ને ગુમાવ્યા બાદ, પપ્પા જ અર્પણનો 'અાંશિક' સહારો હતો અને આજે એ પણ અસ્ત થયો. જે અતડો સંબંધ અર્પણનો તેના પિતા સાથે હતો તે આજે પૂર્ણ થયો.
ગોરી સાહેબની અસ્થિઓની રાખ હજી ઠંડી પણ નથી પડી અને પાછળથી પોલીસની કારની ઉપર શોભાયમાન સાયરનનો અવાજ અર્પણના કાનમાં પડ્યો.
ઇન્સ્પેક્ટર જાડેજા તેમની સ્પેશિયલ ટીમ સાથે ઉતર્યા.
"સોરી મિસ્ટર અર્પણ, તમારા પપ્પાના મૃત્યુ માટે મને દિલગીરી છે પણ મિસ્ટર ગોરીની હત્યાના ગુનામાં હું તમને અરેસ્ટ કરું છું..!"
જાડેજા બોલ્યા.
"શું મજાક માંડી છે સર..?
એ હાર્ટ અટેક હતો, હ્દય રોગનો હુમલો.
જો ભણેલા હો તો પપ્પાનો પોસ્ટ મોર્ટમ રિપોર્ટ જોઈ લો. સ્પષ્ટ શબ્દોમાં તેમાં મોતનું કારણ લખ્યું જ છે.."
બહુ ગુસ્સામાં અને તોછડી રીતે અર્પણે જવાબ આપ્યો..
"હા,એટલું તો ભણેલો છું કે વાંચી શકું છું કે તેમને હાર્ટએટેક આવેલો પણ એ સમજું પણ છું કે કદાચ હાર્ટ અટેક લાવવામાં આવેલો.
કાલે રાતે થયેલી તમામ ઘટના વિશે રામજીકાકાએ મને
વિસ્તૃત માહિતી મને આપેલી છે,
અને તમારા રૂમ માંથી મળેલી એ તમારી પિસ્ટોલ મારી કસ્ટડીમાં છે.
હવે વધારે માહિતી આ બધાની વચ્ચે જણાવીશ તો સારું નહીં લાગે. ભલાઈ એમાં જ છે કે તમે સહકાર આપો અને મારી સાથે પોલીસ સ્ટેશનમાં ચલો. "
બહુ સહજતાથી ઇન્સ્પેક્ટર જાડેજાએ કીધું.
અર્પણ બરાબર ફસાયો હતો. મૂંગા મોઢે તેણે પોલીસ સ્ટેશન તરફ ઈન્સપેકટર જાડેજા જોડે પ્રયાણ કર્યું. બીજી બાજુ છબીલ કાકા તેમના ઘરે પહોંચી ગયા હતા,
"તને કંઈ ભાન પડે છે અન્વેષી.?
તે આ બધું શું છાપ્યું છે પેપરમાં.?"
ધસમસતા ગુસ્સા સાથે છબીલ કાકા બોલ્યા.
"કેમ એવું તો શું વાંચ્યું તમે છાપામાં?
શેના સંદર્ભમાં તમે વાત કરી રહ્યા છો પપ્પા? "
એકદમ શાંત અવાજે અન્વેષી બોલી.
"સંદર્ભ.?
ચંદ્રકાંત ગોરી સાહેબના મૃત્યુના સંદર્ભમાં હું વાત કરી રહ્યો છું અન્વેષી."
છબીલ કાકા બોલ્યા..
"અચ્છા, એમના માટે.?
ભગવાન એમની આત્માને શાંતિ આપે અને એમના નપાવટ દીકરાને કોર્ટ ફાંસી જ આપે..!"
શબ્દોમાં ગુસ્સો હતો પણ અવાજ એકદમ સ્થિર હતો અન્વેષીનો.
"અન્વેષી તું અર્પણ ને ઓળખે છે, એ ક્યારેય એના પિતાનું ખૂન ના જ કરી શકે, એને ફસાવવામાં આવ્યો છે..!"
છબીલ કાકા બોલ્યા.
"નશાખોર વ્યક્તિ પાસેથી ખૂન સિવાય બીજું શું અપેક્ષા રાખશો તમે પપ્પા?
આ અર્પણ એ નથી કે જેને તમે અને હું ઓળખતા હતા, તે હવે બદલાઈ ચૂક્યો છે.
અર્પણના ચહેરાનો મુખવટો પહેરેલો એક ખૂની છે એ..!"
સ્પષ્ટ વાક્યમાં અન્વેષી બોલી.
"હજી વિચારી જો બેટા અન્વેષી.
આપણી જિંદગી બદલવામાં ગોરી સાહેબનો બહુ મોટો ફાળો છે અને તું એમના જ દિકરાને બરબાદ કરવા જઈ રહી છે..?"
વિનંતી ના ભાવે છબીલ કાકા બોલ્યા.
"હું એમની મદદ જ કરી રહી છું પપ્પા,
એમના ખૂનીને હું સજા આપીને મારી શ્રધ્ધાંજલી ગોરી સાહેબને આપીશ. "
આટલું બોલીને અન્વેષી ત્યાંથી પોતાની ઑફિસ તરફ જવા નીકળી જાય છે.
સવારના નવ વાગ્યાનો સમય,
એ.એમ.ટી.એસ. બસમાં છેલ્લી સીટ પર અન્વેષી બેઠી હોય છે.
પોતાની ઓફિસ સુધી પહોંચતા એક કલાક સહજ કરીને તેને થઈ જતો હોય છે.
હંમેશા બસની બારી પાસેની છેલ્લી સીટ પર અન્વેષી બેસતી હતી.
કોણ જાણે પણ તેને આજે અલગ જ પ્રકારની વ્યાકુળતા થઈ રહી હતી,
વારે વારે એનો હાથ ફોન ની ગેલેરી ખોલવા તરફ જઈ રહ્યો હતો. એ ફોનની ગેલેરીમાં "ડેન્જર" નામનું ફોલ્ડર હતું, જેને તે ક્યારેય ખોલવા માંગતી ન હતી.
પણ વારે વારે દિલ તેને એજ ફોલ્ડર તરફ લ઼ઈ જઈ રહ્યુ હતું.
લાગણીઓનો એક એવો ધોધ છલકાયો કે જેને સંભાળવો અન્વેષીની કાબુની બહાર હતો.
એ ફોલ્ડર આજે તેનાથી ખોલાઈ ગયું,
તેમાં રહેલા તમામ ફોટા એકસાથે તે જોઈ રહી હતી. 500 ફોટાનું એક મોટું ફોલ્ડર.
20 વર્ષની ઉંમર, યુવાનીના આરંભ અને તરુણાવસ્થાની વિદાય વચ્ચેની આ ઉમર.
અન્વેષીની સુંદરતાના સાક્ષી રૂપ એ ફોટા હતા.
દરેક ફોટામાં અન્વેષીના સાથે ફાંકડો દેખાતો છોકરો એટલે ગોરી સાહેબનો અર્પણ.
પાંચ વર્ષ પહેલાંની યાદોમાં અન્વેષી અચાનક ખોવાઈ ગઈ .
ક્રમશઃ
ડૉ. હેરત ઉદાવત.
